Η ώρα περνούσε. Ο Βίκτορ Κέμμινγκς, ανίκανος να δει οτιδήποτε, σωματικά αναίσθητος, εξακολουθούσε να διατηρεί τη συνειδητότητά του. “Χαμήλωσέ μου τη θερμοκρασία” είπε. Δε μπορούσε να ακούσει τη φωνή του• Ίσως να το φαντάστηκε ότι μίλησε. Χρώματα ανέμισαν προς το μέρος του και μετά τον περικύκλωσαν. Του άρεσαν τα χρώματα. Του θύμιζαν παιδικά κραγιόνια, εκείνα […]
Θα ‘ρθεί καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράματα. Να το θυμάσαι μαρία. Θυμάσαι μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη – μη βλέπεις εμένα – μην κλαις. Εσύ είσ’ η ελπίδα άκου θά ‘ρθει καιρός που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς δε θα βγαίνουν στην τύχη Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές […]
Όταν γεννήθηκε οι άνθρωποι άκουγαν μια μουσική που δεν την έπαιζε ποτέ το ραδιόφωνο. Στο πανηγύρι του χωριού στεκόντουσαν αμήχανες με τη Βάνα, παρακολουθούσαν την τραγουδίστρια στο πρόχειρο πάλκο να τραγουδάει λόγια που πέρναγαν μέσα τους, και τις έκαναν να αισθάνονται παράξενα, τις αναστάτωναν. Τί ήταν αυτή η μουσική, από πού είχε ξεφυτρώσει αυτό το […]
στο μεταξύ είχε καλοκαιριάσει και ετοιμαζόμασταν είχε καλοκαιριάσει και ετοιμαζόμασταν να φύγουμε παρέα για διακοπές πηγαίναμε στο νότο στη θάλασσα με τα αμάξια θα σταματούσαμε τυχαία στα μέρη θα μέναμε εκεί όσο θέλαμε και ύστερα θα φεύγαμε πάλι για άλλα μέρη γνωρίσαμε κι άλλον κόσμο σαν κι εμάς άλλους συντρόφους που έκαναν τα ίδια που […]
Επιστρέφω στο σπίτι, αποκαμωμένος και γεμάτος αγωνία. Γιατί με πονούν όλα μου τα μέλη; Γιατί πονάω στον ώμο, στα μπούτια; Κι όμως, το καμινέτο και η σπάτουλα δεν ήταν και τόσο βαριά… Είναι σίγουρα η επανάληψη πανομοιότυπων κινήσεων. Και η ένταση στην προσπάθεια να ξεπεράσω την αδεξιότητά μου. Και ότι έμεινα όρθιος όλο αυτό το […]
Οι πόλεις και τα σημάδια. 1. Περπατάς για μέρες ανάμεσα στα δέντρα και τις πέτρες. Σπάνια το μάτι σου σταματάει πάνω σ’ ένα πράγμα κι αυτό μόνο όταν το έχει αναγνωρίσει από το σημάδι κάποιου άλλου πράγματος: ένα αποτύπωμα πάνω στην άμμο δείχνει το πέρασμα της τίγρης, ένας βάλτος αναγγέλλει μια φλέβα νερού, το λουλούδι […]
.. Είναι θλιμμένος και διαβάζει ποιήματα άλλων, γιατί δικά του δεν του βγαίνουν να γράψει. Είναι ερωτικά ποιήματα με μία ψίχα μίσους, με μια ψίχα λύσσας, ποιήματα που περνούν από χέρι σε χέρι, γιατί στη Νικαράγουα δεν μπορούν να τυπωθούν σε βιβλίο. Τα έχουν πιάσει αυτοί που έμαθαν κάθε λέξη από μνήμης και ακόμα κι […]